Over draaglast in de boksring

Soms weet je pas hoe zwaar iets is, als je het even neerlegt. Of als je lichaam het voor je doet – met hoofdpijn, spanning of totale uitputting. In bokstherapie zien we het elke week: deelnemers die ogenschijnlijk “goed gaan”, maar onderweg naar een eenvoudige oefening ineens blokkeren. Niet omdat het fysiek te zwaar is, maar omdat de draaglast onzichtbaar groot is. Draaglast is alles wat je meeneemt de boksring in. Ongemerkt en onuitgesproken. Het zijn de dingen die op je drukken: verwachtingen, verantwoordelijkheden, onverwerkte emoties, oude pijn. Dingen die zich niet uiten in woorden, maar in lichaamstaal. Zoals verstrakte schouders, een bevroren ademhaling of een blik die wegdraait als het spannend wordt.

In bokstherapie krijgt die last een fysieke stem. Tijdens een simpele stoot-oefening of als iemand tegenover je gaat staan, kan ineens alles in je lijf zich verzetten. Je benen worden zwaar, je kaak spant zich, je adem stokt. Dat is geen zwakte – dat is informatie. Je lichaam vertelt dat er iets gedragen wordt dat gehoord wil worden. Een deelnemer zei na afloop van een sessie: “Ik dacht dat ik gewoon moe was. Maar pas in de ring voelde ik hoe uitgeput ik eigenlijk al maanden ben.” Bokstherapie nodigt niet uit tot “even flink zijn”, maar tot contact maken. Eerst met jezelf. Wat voel je nu echt? Waar zit het in je lichaam? Wat gebeurt er als je iets moet doen dat je liever vermijdt? Heb je voldoende draagkracht?

We zien vaak dat mensen al jaren doorzetten. Niet klagen, niet voelen. In de ring valt die strategie stil. En daar begint het echte werk. Niet in de kracht, maar in het stoppen. Niet in de stoot, maar in het moment ervoor – als je merkt dat je niet durft. Dat is draaglast: alles wat je zonder protest bent gaan dragen, tot je het niet meer kunt. En het mooie is: als je leert voelen wat je draagt, kun je er ook beter voor zorgen. Je hoeft het niet alleen te doen. Soms begint herstel met iets simpels als: even pauzeren. Even ademen. Even naar iemand kijken die zegt: “ik zie je”.

Between stimulus and respons there is a space. and in that space lies our freedom and our growth